Długo wyczekiwana, ostateczna wersja filmu trafiła prosto na finał tegorocznego Festiwalu Filmowego w Cannes, gdzie widzowie zgotowali Gilliamowi najdłuższą w historii owację dla filmu zamykającego imprezę. Ostatecznie w rolach głównych wystąpili: Adam Driver („Paterson”, „Gwiezdne wojny: Przebudzenie mocy”), Olga Kurylenko („007 Quantum of Solace”), Jonathan Pryce („Nieustraszeni bracia Grimm”, serial „Gra o tron”) oraz Stellan Skarsgård („Nimfomanka”, „Dziewczyna z tatuażem”). „Człowiek, który zabił Don Kichota” to nieopowiedziana dotąd alternatywna wersja historii błędnego rycerza i jeden z najbardziej oczekiwanych filmów w historii kina.

Terry Gilliam urodził się w Minneapolis w Minnesocie, a dzieciństwo spędził w pobliskim Medicine Lake. Jest synem Beatrice i Jamesa Hall Gilliam (James był podróżnym sprzedawcą kawy Folgers, później zmienił pracę i zaczął pracować jako stolarz). Cała rodzina przeniosła się do Panorama City w Californii w 1952 r. z powodu zapalenia płuc siostry Gilliama. On sam uczęszczał do szkoły Birmingham High School, gdzie został wybrany przewodniczącym klasy. Podczas studiów odkrył Mad magazine, wydawany przez Harveya Kurtzmana, co wpłynęło na jego późniejszą twórczość. Uczęszczał do Occidental College, początkowo studiując fizykę, później zastępując ją sztukami pięknymi, kończąc jednak politologię. Gilliam współtworzył uczelniany magazyn Fang (stał się jego wydawcą,) będący hołdem dla Kurtzmana, któremu zresztą wysyłał kopie magazynu. Będąc wciąż w college’u, Gilliam stał się członkiem bractwa Sigma Alpha Epsilon. Po ukończeniu szkoły, pracował w agencji reklamowej, zanim Kurtzman nie zaoferował mu pracy w magazynie Help!. Gilliam ożenił się z brytyjską charakteryzatorką i projektantką Maggie Weston w 1973 r. Pracowała nad odcinkami Latającego Cyrku Monthy Pythona, w wielu filmach Pythona i produkcjach Gilliama aż do filmu Przygody barona Munchausena (1988). W 1968r, Gilliam otrzymał obywatelstwo angielskie i posiadał je wraz z amerykańskim przez następne 38 lat. W styczniu 2006 r. zrzekł się obywatelstwa amerykańskiego. W wywiadzie dla „Der Tagesspiegel” opisał to jako protest przeciwko prezydentowi George’owi W. Bushowi, a we wcześniejszym wywiadzie dla Onion AV Club, oznajmił że było to również spowodowane zamiarem odciążenia rodziny z dodatkowej odpowiedzialności podatkowej.

Terry Gilliam rozpoczął karierę jako animator i rysownik komiksów. W jednym z jego wczesnych opowiadań komiksowych dla Help! wystąpił członek grupy Python John Cleese. Po upadku Help!, Gilliam wyjechał do Europy, co żartobliwie oznajmił na łamach ostatniego numeru „przenoszę się do europejskiej filii” magazynu, która oczywiście nie istniała. Będąc już w Anglii, zanimował Prosimy nie regulować odbiorników w którym wystąpili członkowie grupy Monty Python: Eric Idle, Terry Jones, Michael Palin.

Gilliam uczestniczył w Latającym Cyrku Monty Pythona od momentu jego powstania, początkowo wyłącznie jako animator (w napisach końcowych wymieniany był poza pozostałą piątką), lecz później jako stuprocentowy członek grupy. Jego animacje łączyły skecze w całość, oraz definiowały język wizualny grupy. Surrealistyczne animacje Gilliama miały charakterystyczny, chwytliwy styl, miksujący jego własną twórczość, charakteryzującą się miękkim gradientem, oraz dziwnymi, okrągłymi kształtami, w otoczeniu ruchomych antycznych wycinanek fotografii, prawdopodobnie z ery wiktoriańskiej. Poza tworzeniem animacji, występował również w kilku skeczach, rzadko dostając główne role i godząc się na swój mniejszy udział grania w skeczach. Jednak ma na swoim koncie wystąpienia w takich rolach jak Cardinal Fang z Hiszpańskiej Inkwizycji i Krzycząca Królowa w narzucie i masce śpiewająca „Ding dong merrily on high”. Często grał role których nikt nie chciał przyjąć (głównie z powodu mocnej charakteryzacji lub konieczności noszenia niewygodnych kostiumów, takich jak powtarzający się rycerz w zbroi, który kończy skecz, wchodząc i uderzając jednego z pozostałych postaci w głowę gumowym kurczakiem) i kilka małych ról w filmach takich jak Patsy w „Świętym Graalu” (który wyreżyserował z Terrym Jonesem, gdzie Gilliam odpowiedzialny był za fotografię, a Jones nadzorował wystąpienia aktorów) oraz więźniem w „Żywocie Briana”.

Wraz ze stopniowym zrywaniem z grupą Pythona pomiędzy Żywotem Briana w 1979 i Sensem życia w 1982, Gilliam zaczął zajmować się reżyserią i pisaniem filmów, opierając to na swoim doświadczeniu wyniesionym z uczestnictwa przy kręceniu Świętego Graala. Gilliam myślał o swoich filmach jako o trylogiach, począwszy od Bandytów czasu w 1981 r. 

Lata 80. to czas kiedy powstała „Trilogy of Imagination” o „dziejach człowieka” (Bandyci czasu (1981), Brazil (1985), Przygody barona Munchausena (1988)) napisana przez Gilliama. Była to trylogia o „szaleństwie naszego niezdarnie zarządzanego społeczeństwa i pragnieniu ucieczki, nie zważając na żadne przeciwności” (craziness of our awkwardly ordered society and the desire to escape it though whatever means possible). Wszystkie trzy filmy skupiają się na tych zmaganiach i próbach ucieczki dzięki wyobraźni: Bandyci czasu – oczami dziecka, Brazil – oczami trzydziestokilkuletniego mężczyzny, Munchausen – oczami starego człowieka. W latach 90. Gilliam wyreżyserował „Trylogy of Americana”. Składają się na nią „The Fisher King” (1991), „12 małp” (1995) i „Las Vegas Parano” (1998) powstałe na bazie scenariusza innej osoby, odegrane na północnoamerykańskiej ziemi, wciąż będące surrealistycznymi, jednak posiadającymi mniej fantastycznych wątków niż jego poprzednia trylogia.