W 1972 roku w Szwecji partia socjalistyczna opublikowała manifest
„Family of the Future”, nakreślających wizję świata wolnych, równych
ludzi, w którym znikną wszelkie więzy zależności ekonomicznej. Kobiety
miały wyzwolić się spod władzy mężczyzn, starsi nie musieli już polegać
na dobrej woli dorosłych dzieci, a najmłodsi zyskiwali pełnię praw i
opiekę państwa. Reżyser przygląda się dzisiejszej Szwecji i pokazuje
wielowymiarowe konsekwencje wprowadzenia wywiedzionych z ducha 1968 roku
rozwiązań. Okazuje się, że niezależność – podstawowa wartość u naszych
zamorskich sąsiadów – ma swoją ciemną stronę. Dziś aż jeden na czterech
Szwedów umiera samotnie, a zdarza się, że ciała samotnie zmarłych
znajdowane są dwa lata po ich śmierci. Szwedki są największą grupą wśród
klientek banku nasienia. Pragną potomstwa, ale nie są w stanie zbudować
trwałej relacji z partnerem, bo wymaga ona kompromisów i wyrzeczeń.
Film jest brawurowo zrealizowanym kalejdoskopem tego bliskiego a zarazem
bardzo egzotycznego z polskiej perspektywy kraju. To prawdziwe
laboratorium przyszłości, przypominające niekiedy dystopijne filmy SF.
Kontakty ludzkie realizowane za pośrednictwem organizacji społecznych,
brak socjalizacji, ucieczka przed wszelkimi trudnościami, zanik
umiejętności interakcji, niechęć do obcych (Szwecja to kraj, gdzie
imigranci integrują się zdecydowanie najwolniej w Europie) – to wszystko
ciemne strony kraju, który często stawiamy sobie za wzór. Zygmunt
Bauman, pojawiający się w filmie, nie szczędzi Szwedom gorzkich słów.
Państwo zapewnia im wszystko, oprócz umiejętności bycia z innymi ludźmi.
Film pokazuje także uciekinierów z pozbawionego ludzkiego ciepła raju –
lekarza, który dopiero w Etiopii odnalazł sens życia czy dziwaczną
sektę lubującą się w orgiach urządzanych na leśnych polanach… Film nie
daje prostych odpowiedzi – każdy sam musi sobie odpowiedzieć na pytanie,
czy z drogi ku niezależności da się w ogóle zawrócić i czy ceną za
wolność musi być dojmująca samotność.