Najważniejsza
polska reżyserka i zarazem jedna z najwybitniejszych autorek światowego
kina powraca opartym na faktach, zrealizowanym z rozmachem
„Szarlatanem”. Debiutujący na tegorocznym Berlinale, gdzie uznano go za
jeden z najlepszych tytułów festiwalu, film Agnieszki Holland to
znakomita, nieszablonowa i niesłychanie zmysłowa opowieść o mężczyźnie,
który zapragnął okiełznać naturę. Twórczyni nominowanych do Oscara „W
ciemności” i „Europy, Europy”, a także „Obywatela Jonesa” i „Pokotu”,
gromadzi tu najważniejsze wątki swojej twórczości: bierze na warsztat
postać geniusza, obserwuje relacje człowieka z przyrodą, przygląda się
wierze, która czyni cuda i po raz kolejny jest naszą przewodniczką po
paradoksach XX wieku. A kreśląc zaskakującą love story, przypomina, jak
łatwo miłość może zmienić się we własne przeciwieństwo.

Choć
rozgrywa się w przeszłości, „Szarlatan” jest filmem jak najbardziej
współczesnym – podobnie jak jego bohater, zielarz Jan Mikolášek, dla
którego remedium na ludzkie cierpienie jest natura. Jej potężne moce
zdolne są uzdrowić ciało, ale w filmie Holland to także przestrzeń
prawdziwej wolności dla ducha. Tylko w łączności z nią możemy zrozumieć i
zaakceptować to, kim naprawdę jesteśmy. Alchemiczna niemal wiedza o
właściwościach ziół, jaką posiadł Mikolášek, i jego zdumiewający dar
przenikania do ludzkiego wnętrza sprawiają, że do jego kliniki ciągną
tysiące potrzebujących. Ale ten dar ma także swoją ciemną stronę.

Przywołując
legendarną postać czeskiego zielarza, reżyserka wydobywa na światło
dzienne jego tajemnice, emocje i pragnienia, na które jedynym lekarstwem
jest fanatyczne oddanie pracy. „Szarlatan” pokazuje, że talent bywa
przekleństwem, a władza zawsze łączy się z pychą. Tworząc fascynującą,
pełną sprzeczności postać uzdrowiciela, Agnieszka Holland ucieka od
odpowiedzi na pytanie, czy był ludowym lekarzem czy zwykłym oszustem.
Prawda, która ją interesuje, dotyczy naszej wiary w cuda, tęsknoty za
autorytetem, pragnienia, by żyć w zgodzie z naturą – także naszą
własną.