Zero ma dwadzieścia siedem lat, mieszka na obrzeżach Rzymu, w dzielnicy Rebibbia, dokładnie w Tiburtina,. gdzie brakuje wszystkiego, ale niczego nie potrzeba. Zero jest rysownikiem, jednak nie mając stałego zajęcia, wiąże koniec z końcem udzielając korepetycji z francuskiego i tworząc ilustracje dla niezależnych punkowych zespołów.

Jego życie jest monotonne. Dni upływają mu w środkach komunikacji publicznej, gdy przemierza Rzym jadąc z jednej pracy do drugiej i na odwiedzinach u matki. Któregoś dnia, po powrocie do domu, zastaje swoją krytyczną świadomość: pancernika z krwi i kości, a raczej z łusek i tkanek miękkich, który w swoich wypowiedziach na granicy absurdu, relacjonuje mu na bieżąco to, co dzieje się na świecie.

W codziennych perypetiach Zera, w jego ciągłej walce o utrzymanie się na powierzchni, towarzyszy mu przyjaciel z dzieciństwa – Secco.

Wiadomość o śmierci Camilli, szkolnej koleżanki i pierwszej skrytej miłości, zmusza go do rozprawienia się ze swoim życiem i do zmierzenia się z problemami swojego pokolenia “ludzi na marginesie”: trudnościami z porozumiewaniem się, wątpliwościami i brakiem pewności.