Lato 1993 roku to czas trudnych zmian. Sześcioletnia
Frida ma zamieszkać ze swoim wujkiem i jego rodziną na hiszpańskiej
prowincji. Nie jest to jednak wakacyjny wyjazd. Dziewczynka straciła
oboje rodziców – mama niedawno zmarła po długiej chorobie – i musi
nauczyć się żyć z nowymi opiekunami. Pierwszy film pełnometrażowy Carli
Simón oparty jest częściowo na jej dziecięcych doświadczeniach. Unikając
sentymentalizmu, katalońska reżyserka rysuje złożony portret
emocjonalny dziecka, które mierzy się z falą sprzecznych uczuć –
gniewem, zazdrością, ale i rodzącym się poczuciem przywiązania. Z
wyczuciem ukazuje proces przeżywania straty, skupiając się nie na
dramatycznych wydarzeniach, lecz obserwacji pozornie prozaicznej
codzienności. Pomaga jej w tym charyzmatyczna, nad wiek dojrzała
odtwórczyni głównej roli Laia Artigas. Ten poruszający film o cierpkim
smaku dzieciństwa ciepło przyjęto na festiwalach na całym świecie. W
Berlinie otrzymał nagrodę dla najlepszego debiutu.