Łotrzykowska epopeja z motywem girl power na pierwszym planie, osadzona w epoce, gdy Korea Południowa, zamknięta na świat zewnętrzny, zdobywała amerykańskie papierosy i futra z norek wyłącznie na czarnym rynku. Grupa kobiet w nadmorskim miasteczku zarabia na życie, zbierając owoce morza. Gdy lokalne zakłady chemiczne zatruwają wodę, poławiaczki muszą wraz z kapitanem kutra znaleźć inne źródło utrzymania, zaczynają więc nurkować tam, gdzie zatopione są przemycane towary. Cała szajka szybko się bogaci, ale okres szemranego prosperity nie może niestety trwać wiecznie.

Podkręcone soczyste kolory, poliestrowe żakiety w kratę oraz formalne nawiązania do kina przełomu lat 60. i 70., takie jak podzielony ekran, nadają filmowi charakter nostalgicznej pocztówki. Ryu Seung-wan, fan i mistrz kina sensacyjnego, łączy wielopiętrową intrygę w stylu retro ze scenami akcji, a nieliniowa narracja sprawia, że film przypomina komedie Guya Ritchiego. Jednak, choć fabuła toczy się wartko w rytm muzyki funky, pogodna nostalgia podszyta jest mrokiem – w końcu jednym z tematów filmu są ginące lokalne tradycje i konieczność porzucenia przez bohaterki dawnego trybu życia. Wraz z rozwojem akcji komediowa lekkość  ustępuje też miejsca wyeksponowanej przemocy rodem z kina zemsty. Film stopniowo odsłania swoje drugie dno – i to jeszcze ciekawsze, niż to, które eksplorują nurkujące w poszukiwaniu skarbów kobiety.