Według głównej bohaterki Poprzedniego życia najlepszym patentem na podryw w Korei jest wspomnienie o inyeon, czyli przeznaczeniu, które przez kolejne wcielenia wiąże ze sobą dwoje ludzi. Jeśli bierzesz z kimś ślub z wielkiej miłości mówi się, że przez 8 tysięcy żyć powstało między Wami 8 tysięcy warstw inyeon. Ładna metafora – i tak bardzo pasuje do historii pary przyjaciół z dzieciństwa, ambitnej, utalentowanej Nory i nieśmiałego idealisty Hae Sunga, którzy spotykają się po 20 latach rozłąki, aby skonfrontować z rzeczywistością swoje wspomnienia, tęsknotę i niespełnione marzenia.

Łatwo zrozumieć, dlaczego debiut Celine Song, oparty na autentycznych doświadczeniach emigrantki, oczarował festiwalową widownię. Film łączy metafizyczne refleksje na temat losu i miłości z celebracją tego, co najzwyczajniejsze w relacjach: długich rozmów, spacerów, wieszających się połączeń na Skypie. Pełna pogodnej melancholii opowieść czaruje nie tylko wystylizowanymi zdjęciami i liryczną muzyką, ale także czułą anatomią bliskości – spojrzeń, uścisków, płaczu czy samotnego wyczekiwania – tak subtelną, że ten nieoczywisty melodramat można porównać do Spragnionych miłości (2000, Wong Kar-Wai). Czuje się tu, jak upływa czas, wykraczający poza pojedyncze ludzkie doświadczenie, a perspektywę tę mógłby spointować cytat, także pochodzący zresztą ze świetnego filmu inspirowanego kinem Wong Kar-Waia: „W innym życiu naprawdę chciałbym po prostu robić z tobą pranie i płacić podatki”.