Wrażliwi, pogrążenie w twórczej rozterce artyści, intymna perspektywa, formalny minimalizm, dzięki któremu łatwiej skupić się na relacjach między bohaterami – Hong San-soo wypracował rozpoznawalny styl, którym od lat czaruje festiwalowych jurorów. Tym razem jego bohaterem jest Seoung-mo, młody aktor, który zdecydował się nakręcić swój pierwszy krótkometrażowy film. Razem ze operatorem oraz przyjaciółką, która ma wystąpić przed kamerą, początkujący reżyser szuka idealnych ujęć, zdjęciowych plenerów oraz, przede wszystkim, wymarzonego tematu.

Hong Sang-soo nigdzie się nie spieszy: pozwala młodym ludziom w nieskończoność kontemplować morskie żyjątka czy porastające mur rośliny, rzucając wyzwanie regułom klasycznej dramaturgii. Sytuację egzystencjalną bohatera, poszukującego swojego artystycznego języka, podkreśla fakt, że większość ujęć wykorzystanych w In water jest nieostra. Autotematyzm filmu oraz jego swobodna struktura przywodzą na myśl francuską Nową Falę, doprowadzoną do ekstremum: Hong Sang-soo zdaje się tu testować same granice medium, prowokując pytanie „Czy to w ogóle jeszcze jest film?”. Pod pozorami szkicowości ten kameralny, pełen poezji obraz skrywa jednak precyzyjną strukturą pełną nieoczywistych analogii – na przykład między relacjami trójki bohaterów, a krajobrazem skalistej wysepki, na której się znaleźli. Trudno powiedzieć, na ile to Seoung-mo, a na ile sam reżyser szuka tu sposobu, aby stworzyć coś pięknego, mając pod ręką tak niewiele.