W filmie Where Woud You Like Go? młody Koreańczyk, mieszkający w Warszawie, przywołuje nazwisko Krzysztofa Kieślowskiego i to na pewno coś więcej, niż prosty zbieg okoliczności. Ludzkie losy, które łączą się w nieoczywisty sposób; zstępowanie w głąb siebie, aby przeżyć żałobę; tajemnice, które pozostają niedopowiedziane – te tematy, tak jak obecne w filmie metafizyczne zamyślenie, zdają się łączyć azjatyckiego i europejskiego reżysera na podobnych zasadach, na jakich spotykają się bohaterowie ich dzieł.

Myeong-ji właśnie straciła męża, nauczyciela, który utonął, usiłując bezskutecznie uratować życie jednego ze swoich uczniów. Kobieta decyduje się na podróż do Polski, gdzie spotyka się ze starym przyjacielem. Historia wdowy przeplata się z opowieścią o siostrze chłopca, który utonął – po śmierci brata dziewczynka ulega paraliżowi i jest zmuszona pozostać w szpitalu, gdzie marzy o skontaktowaniu się z Myeong-ji. Obie bohaterki straciły najbliższą na świecie osobę, ale każda z nich spotyka na swojej drodze kogoś, kto pomaga jej skonfrontować się z żałobą. Owdowiałej kobiecie pomoże w tym również miasto – między bliznami Warszawy a jej świeżymi ranami zdaje się istnieć szczególna analogia.

Film Kim Hee-jung, pełna łagodnego smutku i nadziei zarazem opowieść o uzdrawianiu samego siebie, niesie ze sobą tylko egzystencjalne refleksje, ale także nieoczywistą czułość: bohaterka szuka tu życiowych rad u Siri, a nieżyjący chłopiec wraca do siostry z przesłaniem, aby nie zapominała o regularnych posiłkach, nawet gdy jest sama. Zresztą, w siatkach współzależności, które plotą kinowi metafizycy, nikt tak naprawdę nie jest sam.