Hong Sang-soo tworzy filmy, które w żaden sposób nie wpisują się w stereotyp kina koreańskiego. Brak tu efektownych scen walki, brutalnej przemocy, drapieżnego humoru z elementami groteski. Zamiast tego mamy leniwe tempo, niekończące się pogawędki przy stole i skomplikowane relacje, których ambiwalentny charakter okrywamy raczej na podstawie tego, co nie zostało, niż co zostało wypowiedziane.

Komediodramat Walk up, nakręcony w czerni i bieli, obejmuje trzy historie, rozgrywające się w jednym, trzypiętrowym budynku. Filmowiec Byung-soo w towarzystwie córki składa wizytę swojej starej znajomej, a pani Kim pokazuje gościom dom, który sama zaprojektowała. Po długich, zakrapianych winem rozmowach Byung-soo opuszcza obie kobiety z powodu spraw zawodowych. Gdy po dłuższym czasie wraca, okazuje się, wylądował w zupełnie innym czasie. Na drugim piętrze rozpoczyna się kolejna opowieść, a widz zastanawia się, jaki właściwie status ma rzeczywistość przedstawiona na ekranie. Co jest tu marzeniem, co wspomnieniem, co alternatywnym życiem, które przymierza bohater?

Hong Sang-soo jak zwykle z pełną premedytacją nie spełnia oczekiwań widza, dotyczących filmowego dziania się – interesują go raczej pauzy między linijkami dialogu, niż wypowiedziane słowa, raczej trywialne drobiazgi, niż efektowne zwroty akcji. Ale to nie znaczy, że Walk up to film pozbawiony dramatyzmu. Przeciwnie – ujście znajdują tu osobiste i twórcze frustracje oraz niepokoje, skoncentrowane w postaci pani Kim, niespełnionej, samotnej, ogarniętej obsesją kontroli. Hong Sang-soo, artysta do szpiku kości, jak zwykle zainteresowany jest po prostu opowiadaniem historii na własnych zasadach.