„Film powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie rosnąć”. Twórcy katastroficznego thrillera Concrete utopia potraktowali ten często powtarzany bon mot Alfreda Hitchcocka dosłownie. Po potężnym kataklizmie, który zrównał Seul z ziemią, z całej okolicy ocalał tylko jeden wieżowiec. Jego mieszkańcy, pozbawieni żywności, wody i łączności ze światem, tworzą nową hierarchię i strukturę, która ma umożliwić im przetrwanie. Pierwsza decyzja, którą muszą razem podjąć, dotyczy innych ofiar katastrofy, które chcą znaleźć schronienie pod ich dachem.

Tegoroczny koreański kandydat do Oscara to w równej mierze efektowny, epicki obraz końca świata, intymny dramat i nowoczesny moralitet, oparty na fundamentalnym pytaniu o ludzką naturę. Każdy z kluczowych punktów fabuły wiąże się z ważnym etycznym wyborem, którego konsekwencje definiują bohaterów w najgłębszym możliwym sensie. Podzielić się zapasami z obcym dzieckiem czy zjeść w sekrecie drogocenne brzoskwinie? Uznać, że „ci z zewnątrz” to też ludzie czy raczej nazwać ich karaluchami? Przymknąć oko na nielegalnych lokatorów, a może donieść władzy? Niektóre z tych decyzji budzą grozę, każdą z nich można jednak zrozumieć. To właśnie dzięki psychologicznemu realizmowi, z jakim przedstawiony jest każdy krok na drodze do moralnego upadku, Concrete utopia, sugestywna, niepokojąca wizja postapokaliptycznej dystopii, długo zostaje pod skórą, swędzi i uwiera. Za pełnym gorzkiej ironii tytułem kryje się próba odpowiedzi na pytanie, co się dzieje, gdy człowieczeństwo zaczyna kosztować trochę więcej, niż jesteśmy gotowi zapłacić.