Spartathlon to jeden z najtrudniejszych ultramaratonów na świecie i kultowe zawody dla miłośników biegania. Wyzwaniem jest tu nie tylko dystans, lecz także mordercza trasa i restrykcyjnie przestrzegane limity. Dlatego każdy szanujący się ultras powinien choć raz w życiu przemierzyć trasę 246 km z Aten do Sparty, aby ucałować stopy króla Leonidasa, przy którego pomniku znajduje się meta biegu i otrzymać wieniec laurowy.

Pomysł zrodził się 35 lat temu, aby upamiętnić trwający 36 godzin bieg greckiego posłańca Fidippidesa z Aten do Sparty z prośbą o pomoc w bitwie z Persami pod Maratonem. Dziś nikt nie musi już zdobywać się na taki wysiłek, ale nadal można spotkać zapaleńców biegania, którzy co roku przemierzają tę trasę w ramach Spartathlonu. Film przedstawia czterech sportowców, których marzeniem jest ukończenie ekstremalnego wyścigu. Wśród nich jest również reżyser filmu, który bierze udział w zawodach. Celem jest nie tylko sprawdzenie granic fizycznych możliwości, lecz również praca nad sobą i mierzenie się z osobowościowymi problemami.

Obserwujemy chronologię tego długodystansowego biegu oraz jego „boczną linię”. Poznajemy przyjaciół i rodzinę sportowców, dla których udział w Spartathlonie jest niezwykle intensywnym przeżyciem. Zmusza on do skonfrontowania się z ekstremalnymi trudnościami i przekroczenia granic własnych możliwości, zarówno w ciele, jak i duszy. I choć motywacja bywa różna: ucieczka od codzienności, stawianie czoła starzeniu się czy poszukiwanie w biegu elementów nadprzyrodzonych, każdy ze sportowców przechodzi proces kontemplacji i samopoznania, doświadczając również własnej śmiertelności. Obserwując myśli i „nagie” emocje sportowców uświadamiamy sobie, że ich udział w Spartathlonie przypomina indywidualną i rodzinną psychodramę, w której proces przekraczania samego siebie oznacza de facto testowanie fizycznych aspektów ludzkiej kondycji z uwidacznieniem pełnego spektrum jego absurdalności.