Działalność pisarska i publicystyczna Roberto Saviano, a także filmy na niej oparte, jak pełnometrażowa „Gomorra” Matteo Garrone, serial pod tym samym tytułem, czy znany publiczności festiwalowej „Robinù” Michele’a Santoro od wielu lat zgłębiają temat neapolitańskiej mafii. Czy kolejne dzieło o piekle Neapolu wnosi coś nowego do tematu? Francesco Patierno sięgnął po niepokazywane nieujawniane dotąd archiwalne taśmy filmowe włoskiej telewizji Rai i to ich niepowtarzalny klimat oraz uderzający autentyzm uczynił podstawą swojej opowieści.

Historia sięga lat 60. ubiegłego wieku, kiedy to zorganizowana przestępczość w Neapolu, skupiona na drobnych kradzieżach i handlu papierosami, podporządkowana była sycylijskiej mafii. Taki układ utrzymywał się aż do nadejścia Raffaele Cutolo, który zjednoczył wiele klanów w jedną zbrojną i ekonomiczną organizację.

O ile Saviano zdemontował romantyczny wizerunek mafii i pokazał, że nie ma w niej miejsca na przyjaźń, lojalność czy honor, o tyle Patierno uwypukla tło mafijnych porachunków. Pokazuje autentyczne twarze, sceny targowe i kawiarniane, zwykłych mieszkańców, historyczny Neapol z jego biedą i żywotnością, brudem i niegasnącą urodą. Ukazuje sceny zbrodni i rozmowy z jej sprawcami. Potwierdza, że jeden obraz jest wart więcej niż 1000 słów, gdy gangster z beztroską mówi o 60 zamordowanych neapolitańczykach.