Piotr Pawlus i Tomasz Wolski zapuszczają się w głąb zniszczonej przez bomby Ukrainy, aby uchwycić „nową normalność” jej mieszkańców. Gdy Rosja rozpoczęła działania wojenne przeciw ludności cywilnej, Europejczycy zjednoczyli się, by przyjąć niemal 8 milionów uchodźców z Ukrainy. Co stało się z tymi, którzy nie wyjechali i z tymi, którzy wrócili do domu? Czy „dom” nadal znaczy dla nich to samo? Filmowcy pokazują jak wygląda życie w zbombardowanych miastach i spalonych wioskach. Poprzez serię statycznych ujęć zniszczonej wojną Ukrainy, zapraszają widza w kontemplacyjną podróż, przedstawiającą różne aspekty nowej rzeczywistości. Dokumentują banalność i tragizm wojny bez sensacji typowej dla przedstawień rosyjskiej agresji. Pokazują absurdy życia w cieniu inwazji. Nowa normalność w Ukrainie to dzieci bawiące się w żołnierzy, ich rodzice sprzeczający się w kolejkach po racje żywnościowe, to łatanie dziur i pustych framug płytą pilśniową czy nuda codzienności w barakach. Życie toczy się dalej, jakby wszechobecne gruzy były tylko dekoracją z papier mâché.

As Western World struggled to understand the convention-breaking atrocities of the Russian army in Ukraine, European citizens joined forces to welcome nearly 8 million refugees fleeing the country. What happened to those who stayed or who returned home? Can home even be called “home” under the circumstances? Filmmakers Piotr Pawlus and Tomasz Wolski depart on a challenging mission to show, rather than tell, what is going on in shelled-out cities and burnt-down villages.