„Muzyka dla czarnych gołębi” jest manifestem miłości dla aktu tworzenia muzyki. Twórcy filmu przez 14 lat podążają za jednymi z najbardziej twórczych, uznanych, ale i ekscentrycznych artystów jazzowych. Wśród nich są Jacob Bro, Bill Frisell, Paul Motian, Lee Konitz, Joey Baron czy Midori Takada. Podróżują z nimi, podglądają ich w mieszkaniach, obserwują sesje nagraniowe i proces twórczy. Szukają intymnych momentów, w których powstaje muzyka i nawiązują się więzi. Wybitnym artystom trudno jest mówić o swojej muzyce. Ciężko opisać coś mitycznego, intuicyjnego, przekraczającego słowa. Coś, co przetrwa ich samych. Nie przeszkadza to jednak filmowcom. Zaskakujące sesje muzyczne aranżowane ad hoc przeplatają się w filmie z pełnymi emocji monologami artystów. Legendarny założyciel wytwórni ECM, Manfred Eichler, wypowiada się w filmie na temat roli pauzy w muzyce. Tłumaczy, w jaki sposób określa ona sens utworu, jego kontekst i źródła powstania.

The film poses existential questions to influential jazz players such as Bill Frisell, Lee Konitz, Midori Takada and many others: How does it feel to play, and what does it mean to listen? What is it like to be a human being and spend your whole life trying to express something through sounds? The characters wake up, rehearse, record, perform and talk about music. In some moments they are on the edge, the edge of existence, constantly challenging themselves. They listen. They devote themselves to finding a space to create a connection to something bigger than themselves.