Reżyser filmu podąża tą samą drogą, którą 21 lat temu pokonywał Afrykę Zachodnią – z Nigerii do Maroko, marząc o dostaniu się do Europy. Wtedy, u kresu wędrówki, zdecydował się wrócić do domu. Dziś jest uznanym reżyserem w Nigerii i chce zrozumieć, co obecnie skłania Afrykańczyków do emigracji. Pyta przypadkowo poznanych ludzi w dalekobieżnych autobusach o powody podjęcia decyzji o opuszczeniu kraju. Przemierzając Benin, Burkinę Faso, Mali i Maroko, poznajemy historie ludzi, którzy dopiero szykują się do podróży lub utknęli w drodze z różnych powodów. Ich opowieści robią wrażenie, bo słyszymy je z pierwszej ręki. Powrót nie wchodzi w rachubę. Lęk przed wstydem i poczuciem porażki jest silniejszy niż poczucie bezpieczeństwa. Emigracja jest dla młodych Afrykańczyków formą poszukiwania tożsamości, a nie potrzebą życia w lepszych standardach. Widzimy młode kobiety, które dotarły do Casablanki i wolą żebrać na ulicach, czekając na możliwość dostania się do Europy, niż być fryzjerkami w Nigerii. Poznajemy mężczyznę na dworcu autobusowym, który przestrzega je przed samotnymi podróżami i niebezpieczeństwem porwania. Kobiety ponoszą w Afryce dużo większe ryzyko niż mężczyźni – zarówno zostając z dziećmi w domu, jak i decydując się na niebezpieczną podróż do Europy.

The director took the route from Nigeria via Benin, Mali and Mauritania to Morocco, as a young man, hoping to get to Europe. But as the crossing seemed too risky at the time, Nnaebue turned back and began studying film in Nigeria. Now, 21 years later, he revisits the stages of his journey as a documentarian, and tries to find out what motivates young African people today to expose themselves to all kinds of ordeals and dangers on their way to an uncertain future.