Rozpoczęcie filmu stanowią wiadomości głosowe z policji, dotyczące zaginionej matki reżyserki. Gdy wybucha kolejny kryzys z Nualą, jej córka chwyta za kamerę. Wraca do miejsca, w którym dorastała i konfrontuje się z nadal obecnymi tam duchami przeszłości. Walcząca z alkoholizmem i głęboką depresją Nuala potrafi ją niejednokrotnie zaskoczyć błyskotliwymi opiniami. Film balansuje na granicy czarnego humoru i filmu społecznego w stylu Kena Loacha. Reżyserce udało się stworzyć oryginalny styl i własne zasady budowania opowieści filmowej. Podchodzi do swojej matki i rodziny z sympatią i uczciwością, choć często pojawiają się w niej także inne emocje, jak poczucie bólu i złość. Szczególnie, kiedy uświadamia sobie, że wszystkie możliwe scenariusze wyjścia z sytuacji nie napawają optymizmem, a wujkowie, choć zabawni, także wymagają opieki.

Myrid Carten has been filming since she was a child, and when her mother goes missing, she picks up her camera again.