Kilkanaście minut
trwała w Cannes owacja na stojąco dla Rungano Nyoni i jej mrocznej
baśni, której akcja rozgrywa się w Zambii. Uznana za czarownicę i jako
sierota bezbronna wobec oskarżeń, dziewięcioletnia Shula zostaje wysłana
do obozu dla wiedźm. Wykluczone ze wspólnoty, odizolowane kobiety
zmuszane są do ciężkiej pracy i traktowane jako turystyczna atrakcja
(kilkoma satyrycznymi scenami reżyserka właściwie „pozamiatała” – by
trzymać się akcesoriów wiedźm – sprawę tzw. turystyki cierpienia
wiodącej szlakami przemocy i biedy). Każda z czarownic ma przytwierdzoną
do pleców białą szarfę – po to, by nie mogła odlecieć. W filmie taką
szarfą jest realizm, za sprawą którego baśniowy, magiczny świat nigdy
nie traci związki z rzeczywistością. Idealnie dawkowane egzotyka i
swojskość, symbolika i obyczajowy konkret, a do tego spora garść poezji,
szczypta humoru oraz zjawiskowa mała Maggie Mulubwa w głównej roli – to
wszystko tworzy czarodziejską filmową miksturę, działającą jeszcze
długo po wyjściu z kina.