Gosia to pozornie zwykła, młoda dziewczyna, która chce mieć przyjaciół i uwielbia malować ich portrety. Pragnie studiować pedagogikę specjalną, bo wierzy, że może pomóc ludziom, którzy doświadczają kryzysu psychicznego. I już teraz pomaga. Jedną z przyjaciółek ratuje, gdy ta próbuje popełnić samobójstwo. Drugą wspiera, gdy decyduje się na terapię elektrowstrząsową. Gosia od 13 roku życia spędziła wiele czasu w ośrodkach psychiatrycznych. Ma za sobą głębokie stany psychotyczne i długie epizody depresji. Wie, że choroba, której doświadcza, nigdy nie będzie w stanie pełnej remisji – to znaczy, że głosy w jej głowie nigdy do końca nie umilkną. Nie chce jednak współczucia. Walczy i kocha życie, potrafi śmiać się z rzeczy bardzo trudnych. Swoją historią udowadnia, że osoba żyjąca ze schizofrenią każdego dnia może odnosić małe i duże sukcesy. Jej historia jest tak naprawdę opowieścią o miłości, sile woli i bezwarunkowym wsparciu.

After 2 years in a mental hospital, Gosia, 18, is returning to her family and friends. As every other young woman, all she wants is a chance at ordinary life: to finish her studies and meet someone who will love her. She fights to be heard and understood, and speaks openly about her experience of schizophrenia. Our camera accompanied Gosia for 3 years. We were there when she struggled with the voices in her own head and faced brutal rejection, and the stigma of being different. We also witnessed the unrelenting fear of her parents, that of losing their child.