Nowe Horyzonty wyruszają w trasę! W drugim tygodniu kwietnia zapraszamy Was na pokazy filmów, które zdobyły serca widzek i widzów 22. edycji wrocławskiego festiwalu!

7 – 13 kwietnia, Gdyńskie Centrum Filmowe

Bilety JUŻ w sprzedaży stacjonarnej oraz online (zakładka REPERTUAR)

W ramach Nowe Horyzonty Tournée zaprezentujemy trzy wyjątkowe tytuły, które będzie można zobaczyć jedynie w trakcie tego eventu: szwajcarskiego kandydata do Oscara, Kawałek nieba Michaela Kocha – rozgrywającą się w alpejskiej scenerii przewrotną opowieść o miłości; Pacifiction – określany mianem znakomitego „tropikalnego thrillera” najnowszy film Alberta Serry oraz Pod ziemią – mistrzowskie, kontemplacyjne kino Michelangelo Frammartino, które pozwoli choć na chwilę uciec od problemów codzienności.

Nowe Horyzonty to jedno z największych wydarzeń filmowych w Polsce, w ramach którego można zobaczyć hity sprowadzone prosto z festiwali w Cannes, Wenecji czy Berlinie, odważne kino debiutantów, dzieła mistrzyń i mistrzów oraz retrospektywy (niesłusznie) zapomnianych lub mało znanych w naszym kraju klasyków. Na tegoroczną odsłonę Nowych Horyzontów zapraszamy od 20 do 30 lipca, tradycyjnie do Wrocławia. Do 6 sierpnia wybrane filmy będzie można zobaczyć również online. Wiosenne nowohoryzontowe tournée to idealna rozgrzewka przed 23. edycją NH i przedsmak festiwalowych wrażeń.

Opisy filmów:

KAWAŁEK NIEBA

Najoryginalniejszy film tegorocznego Berlinale (Wyróżnienie Specjalne), który wygląda niczym reklama Milki wyreżyserowana przez Brunona Dumonta. Pocztówkowa sceneria alpejskiej prowincji służy twórcom za kontrast dla trudów życia bohaterów zależnych od kaprysów natury i żartów przewrotnego losu. Wszystkie te niedogodności najmocniej odczuwa Anna – kelnerka, która postanawia związać się z nieco starszym od niej Markiem. Niegrzeszący urodą, popędliwy ponad miarę przybysz budzi nieufność lokalnej społeczności. Im więcej faktów świadczy na niekorzyść mężczyzny, tym bardziej gorliwie Anna wstawia się za partnerem, wiedząc, że przy okazji walczy również o prawo do życia po swojemu. Kawałek nieba to jednak nie tylko hołd dla kobiecej siły i wzruszająca opowieść o miłości. Prawdziwy talent reżysera Michaela Kocha polega na tym, że tak jak Ulrich Seidl czy Bruno Dumont potrafi sprawnie balansować na granicy tonu serio i ożywczej kpiny. Tym sposobem szwajcarski film zamienia się chwilami w kronikę prowincjonalnych absurdów, w której znalazło się miejsce dla kiczowatego fokloru, najntisowego popu, a nawet estetyki Bollywoodu.

PACIFICTION

W swoim najnowszym filmie Albert Serra wyrusza na Tahiti, którego pejzaże przypominają lunatyczną krainę, przestrzeń z pogranicza słodkiego marzenia sennego i dusznego koszmaru. Pacifiction obezwładnia już od pierwszej sceny – długiego travellingu przedstawiającego rozgrzane do czerwoności niebo nad oceanem i portem pełnym kontenerowców. Ich przytłaczająca obecność jest jednym z łączników polinezyjskiej wyspy ze światem naszej cywilizacji. A może raczej czegoś, co z niej pozostało. Przewodnikiem po tym raju utraconym jest De Roller (Benoît Magimel), Wysoki Komisarz Republiki zarządzający archipelagiem w imieniu francuskich władz. Ubrany niczym Fitzcarraldo w nieskazitelnie biały garnitur, dużo mówi i stara się być skutecznym pośrednikiem między imperium a miejscową ludnością, wśród której zaczyna krążyć plotka o powrocie wciąż żywego w Polinezji koszmaru – wznowieniu prowadzonych przez Francję prób nuklearnych. Pacifiction to kino totalne i hipnotyzujące. Podobnie jak cała twórczość katalońskiego reżysera przesiąknięte jest ironią, gorzkim romantyzmem oraz atmosferą dekadencji. Historia pełna jest filmowych nawiązań (m.in. do Fassbindera i F. F. Coppoli) i ma formę egzystencjalno-politycznego, Chandlerowskiego z ducha kryminału.

POD ZIEMIĄ

Nagroda Specjalna Jury na festiwalu w Wenecji, film twórcy pamiętnego Le quattro volte (Nagroda Publiczności 10. NH). Po dekadzie milczenia reżyser powraca do Kalabrii, by eksplorować tamtejsze systemy jaskiń, należące do najgłębszych na świecie. Ale choć przywołuje dawną wyprawę speleologiczną, to interesuje go inny wymiar podziemnych eskapad. Dziura w ziemi prowadząca do ukrytych labiryntów to rodzaj bramy Hadesu, wejście do królestwa zmarłych, wokół którego każdego dnia krąży stary, schorowany pasterz. Czas powoli skrapla się na ścianach jaskiń, a licząca miliardy lat egzystencja planety wydaje się wiecznością w porównaniu z kruchym istnieniem tego, co niepewnie drży i błyskawicznie mija na jej grubej skorupie: zwierząt, drzew, ludzi i ich historii. Reżyser wypełnił Pod ziemią głęboką duchową treścią, pięknem natury i poruszającym losem pasterza, zapisanym na jego twarzy. Docufiction Frammartina to mistrzowski przykład medytacyjnego, skupionego slow cinema. Nic dziwnego, że Xan Brooks z „The Guardian” nazwał go kinowym odpowiednikiem pustelnika na szczycie góry.

Więcej o filmach prezentowanych w ramach tournée przeczytacie tutaj: https://www.nowehoryzonty.pl/akt.do?id=6139