„Trawa jest bardziej zielona tam, gdzie nas nie ma” – ta maksyma stanowi punkt wyjścia najbardziej intymnego filmu w dorobku Petera Mettlera. Filmu, który opowiada o pogodzeniu się ze stratą, przemijaniu i poddaniu się zmienności życia. W swoim audiowizualnym pamiętniku reżyser przedstawia wydarzenia ostatnich lat i zaprasza widownię do medytacji nad ludzkim przeznaczeniem. Zadaje egzystencjalne pytania swoim rodzicom i przyjaciołom. Jednocześnie skupia się na naturze: Alpach Szwajcarskich, z których pochodzą jego rodzice, i na lesie w jego rodzinnej Kanadzie. Wszystko jest płynne, zmienia się, tworząc krąg kontynuacji życia i śmierci. Nie czujemy, żeby reżyser narzucał nam interpretację tych obrazów. Tytułową maksymę traktuje jako wyzwanie, zaproszenie do działania, imperatyw jakiejkolwiek zmiany. Mettler zagląda pod powierzchnię zdarzeń i codzienności. Bardziej komponuje, niż reżyseruje, łącząc światło, obraz i dźwięk w jedną całość. Zaprasza do podróży w głąb siebie.

In his film diary, Peter Mettler follows the course of rivers and life. It revolves around the consequences of the death of his parents and the question of how we will all continue – on a personal and global level. With his unique cinematic style, the director invites us on a meditative journey, from the Appenzell Alps to the lockdown in Toronto.