Stanisław Wyspiański i Andrzej Wajda. Spotkanie artystycznych wielkości tego formatu musiało dać efekt niezwykły: najbardziej oryginalna sztuka teatralna została przekuta w jedno z najbardziej oryginalnych dzieł filmowych, nie tylko polskiej kinematografii. Olśniewająca strona wizualna, niezwykłe zdjęcia Witolda Sobocińskiego, zawrotne tempo, świetne aktorstwo – i gorzki rozrachunek z polskością, wcale nie tak anachroniczny, mimo upływu lat.

Orszak weselny rusza sprzed Kościoła Mariackiego w Krakowie. Mijając okoliczne wsie, dociera do domu Gospodarza. Rozpoczyna się wesele inteligenta z dziewczyną z ludu. Goście weselni również wywodzą się z obu stanów. Zabawa szybko się nabiera tempa. Nocą do domu Gospodarza przybywa Rachela, młoda Żydówka o wrażliwej, „poetycznej” duszy. Ulegając weselnej euforii, zaprasza do weselnej zabawy stojącego za oknem Chochoła. W wesoły gwar biesiady niepostrzeżenie wsącza się aura niesamowitości.

Film jest przesiąknięty charakterystyczną dla Wyspiańskiego symboliką, tajemniczością i niejednoznacznymi postaciami. Charakter epoki oraz klimat weselnej zabawy tworzą bogata kolorystyka, scenografia, muzyka, wybitne zdjęcia oraz doskonale obsadzone role. Wielu aktorów właśnie w „Weselu” stworzyło swoje niezapomniane, wręcz życiowe kreacje.

Lubuskie Lato Filmowe Łagów 1973: Złote Grono; nagroda za scenariusz dla Andrzeja Kijowskiego; nagroda za scenografię dla Tadeusz Wybulta, Krystyny Zachwatowicz i Macieja Marii Putowskiego; nagroda za zdjęcia dla Witolda Sobocińskiego; Nagroda Koordynacyjnej Rady Artystycznej Kin Studyjnych

Nagrody

MFF San Sebastian 1973: Srebrna Muszla

Złota Kamera 1974 w kategorii najlepszy film polski za rok 1973