NOWY BAUHAUS (17. MILLENNIUM DOCS AGAINST GRAVITY)

W latach 20. XX wieku wschodzący węgierski artysta László Moholy-Nagy uczył w rewolucyjnej
niemieckiej szkole Bauhaus w Weimarze, obok takich postaci, jak Paul Klee, Josef Al-bers, Anni Albers, Gunta Stolzl, Wassilij Kandinski czy Marcel Breuer. Będąc pionierem w tej grupie, Moholy stał się wizjonerem, a podejście, które wypracował podczas nauczania, stało się etosem jego pracy – szkolił artystów, aby żyli „szczęśliwsi w nowoczesności”. Gdy naziści przejęli Niemcy, wielu wysiedlonych mistrzów Bauhausu znalazło schronienie w Stanach Zjednoczonych. W 1937 roku Moholy-Nagy przyjechał wraz z drugą żona i dwiema córkami do Chicago, aby założyć Nowy Bauhaus. Początkowo szkoła nie odnosiła sukcesów, ale z czasem jej pionierskie interdyscyplinarne podejście do sztuki i designu na trwale zmieniło projektowanie, fotografię i edukację artystyczną w USA i nie tylko. Nowy Bauhaus wyprzedzał swoje czasy, a Moholy-Nagy wzywał studentów do stworzenia systemowego projektu skoncentrowanego na człowieku, wykorzystującego możliwości techno-logiczne. Film portretuje życie i dziedzictwo innowacyjnego artysty i pedagoga, którego pode-jście do integracji technologii z projektowaniem wciąż rozbrzmiewa w dzisiejszym świecie sztuki i inspiruje. Dzięki szczerym wywiadom z jego córką, poznajemy przełomowe koncepcje i podejście do pracy

wizjonerskiego twórcy.

An odyssey through the life and legacy of László Moholy-Nagy, the innovative artist and educa-tor whose pioneering approach to integrating technology into design continues to influence and inspire In the 1920s, rising Hungaria artist László Moholy-Nagy taught at the revolutionary Bauhaus school in Weimar, Germany, alongside luminaries like Paul Klee, Josef Albers, Anni Albers, Gunta Stolzl, Wassily Kandinsky, and Marcel Breuer. An upstart within this esteemed group, Moholy established himself as a visionary, and the approach he developed while teach-ing became the ethos of his work: training artists to live “happier lives in modernity.” Forced into exile by the Nazis, Moholy moved to Chicago with his two daughters and his sec-ond wife, Sibyl Moholy-Nagy, where he found himself inspired by the sense of re-invention in the city. Initially at the New Bauhaus and ultimately through the Institute of Design, Moholy challenged students to create systemic, human-centered design. Motivated by the challenge of creating within the limitations of the Great Depression and then World War II, Moholy’s em-brace of artistic
versatility and technological possibility continues to reverberate in the art-world today.