Filmowy esej o jedynym filmie Samuela Becketta. W 1964 roku irlandzki
dramaturg i prozaik będąc u szczytu sławy (pięć lat później miał dostać
Nobla) zaangażował się w jedno z najdziwniejszych przedsięwzięć w
historii kinematografii. Zapragnął przełożyć swoją unikalną, naznaczoną minimalizmem i pesymizmem poetykę na język filmowy.