Zanim stały się sławnymi artystkami, Marina Abramović, Shirin Neshat, Sigalit Landau i Katharina Sieverding doświadczyły wojny, przemocy i ucisku. To właśnie te doświadczenia na zawsze odcisnęły piętno na ich sztuce i wpłynęły na traktowanie przez nie swojego ciała jako najlepszego środka wyrazu artystycznego. Wychowana w latach 70. ubiegłego wieku w Jugosławii Abramović, córka bohatera wojennego i członka partii, już na początku kariery zadawała sobie ból, aby poczuć wolność: leżała nago w płonącym okręgu lub wycinała sobie żyletką na brzuchu komunistyczną gwiazdę. Shirin Neshat, która wyjechała z Iranu na początku rewolucji islamskiej, eksperymentowała na kobiecej skórze z irańską kaligrafią, traktując ciało jako zmysłową i polityczną przestrzeń. Landau, której rodzice przeżyli Holokaust, z drutu kolczastego robiła hula hop, uważając sztukę za formę leczenia wewnętrznych ran. Z kolei córka nazisty Katharina Sieverding skupiła się na kwestionowaniu idei tożsamości narodowej, pokazując twarz lidera antyhitlerowskiego spisku w stylu Warhola.
The film profiles four female artists exploring complex themes with their own bodies: Marina Abramović, Shirin Neshat, Sigalit Landau and Katharina Sieverding. Mining their personal histories for inspiration, they create works of vulnerability and strength.
Po pokazie filmu CIAŁO NIE KŁAMIE, reż. Evelyn Schels odbędzie się spotkanie „Dlaczego ciało nie kłamie?” z malarką, fotografką, autorką instalacji, profesorą ASP Bogną Burską oraz tancerką, performerką i choreografką Anną Steller
W języku polskim.
Partner: Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Zanim bohaterki filmu stały się sławnymi artystkami, Marina Abramović, Shirin Neshat, Sigalit Landau i Katharina Sieverding doświadczyły wojny, przemocy i ucisku. Czy to właśnie te doświadczenia wpłynęły na traktowanie przez nie swojego ciała jako najlepszego środka wyrazu artystycznego? Z naszymi gościniami porozmawiamy o tym, w jaki sposób artyści wykorzystują własne ciała w sztuce. Czy bycie performerką to codzienna trudna praca czy to tylko okazjonalna realizacja artystycznej wizji? W jaki sposób i gdzie poszukiwać nowych środków ekspresji zdolnych wyrazić skomplikowany charakter naszych czasów?
Gościnie:
Katarzyna Pastuszak – tancerka, reżyserka, choreografka, dyrektor artystyczna teatru Amareya. Teatrolog i animator kultury, wieloletnia badaczka tańca butō. W roku 1997
odbyła praktykę w Teatrze Znak, w latach 1999-2000 – w Teatrze Ekspresji Wojciecha Misiury, w latach 2000-2001 – w Teatrze „Cynada” Bożeny Eltermann, w roku 2003 – w Odin Teatret Eugenio Barby. Przełomem w poszukiwaniach teatralnych okazało się dla Pastuszak spotkanie z tańcem butō, które przyczyniło się do fascynacji filozofią tego gatunku i powstania Festiwalu Tańca Butō. Prowadzi warsztaty tańca butō oraz warsztaty teatralne, ukończyła również kurs psychosomatycznej terapii przez taniec i ruch Dancing Down the Bones – Somatic Practice – Dance and Movement Therapy w Londynie. Na co dzień jest kuratorką Sceny Teatralnej Klubu „Żak” w Gdańsku, gdzie realizuje cykliczne zdarzenia kulturalne.
Anna Steller – tancerka, performerka i choreografka. Od wielu lat tworzy spektakle taneczne, akcje performance oraz performance typu site specific. Współpracuje z wieloma choreografami, reżyserami, artystami wizualnymi, od 1993 roku tańczy w Gdańskim Teatrze Dada von Bzdulow. Swoje prace od lat prezentuje na prestiżowych polskich i zagranicznych festiwalach.
Prowadząca:
Małgorzata Muraszko – dziennikarka i redaktorka „Gazety Wyborczej”. Specjalizuje się w tematyce kulturalnej, szczególnie bliskie są jej muzyka, literatura, film i sztuki wizualne.
