Sześćdziesięciolatka, pracująca na stacji autobusowej jako sprzedawczyni biletów, zaniedbuje obowiązki i życie osobiste bez reszty oddając się nietypowej pasji: zbieraniu zębów. Oderwana od własnego miejsca i pozbawiona korzeni, obsesyjnie angażuje się w tworzenie kolekcji, która z czasem staje się przemyślanym zbiorem obiektów. Reguły archiwizacji wypracowane przez bohaterkę, choć tworzone intuicyjnie, do złudzenia przypominają metody pracy muzealników.

Miejsca, gdzie pracuje bohaterka, to przechodzące – jak ona – transformację tożsamości modernistyczne giganty, opuszczone przez użytkowników, dla których powstały. Dzisiaj pełnią inne funkcje. „Biuro budowy pomnika” to tabliczka na drzwiach pomieszczenia dawnego urzędu, które służy jako magazyn kolekcji.