Yevhen jest członkiem wolontariackiego ukraińskiego batalionu sanitarnego „Szpitalników” stworzonego w 2014 roku i składającego się obecnie z około 1000 ludzi. Celem batalionu jest niesienie pierwszej pomocy dla żołnierzy frontowych i ewakuowanie rannych do szpitali. Każda lotna brygada składa się z uzbrojonego kierowcy i strażnika oraz dwóch paramedyków. Od początku wojny z 2022 roku Yevhen nagrywał wszystko, co go otaczało. Pierwsze bomby padające na Kijów, setki tysięcy uchodźców i przyjaciół, z którymi poszedł do wojska. Pierwsze pół roku wojny pełne jest tragedii, które rozgrywają się wokół niego. Poczucie beznadziei, nienawiści i żal łączą się z miłością, a przede wszystkim wiarą w zwycięstwo. Rodziny członków brygady zostały wysłane na zachód Ukrainy, na wieś, gdzie mieszka rodzina Supczika, kolegi Yevhena. Właśnie tam niektórzy członkowie batalionu przygotowują się do letniej kontrofensywy, co sprawia, że bohater może wziąć udział w chrzcinach 9-letniego synka swojego kolegi Subbota. Trwa chwilowa sielanka przy stole w ogrodzie. Gdy oglądamy żołnierzy z rodzinami, sceny wojenne wydają się być okrutnym wspomnieniem. Ani na chwilę nie zapominamy jednak, że oglądamy w zbliżeniu naród walczący o przetrwanie.

Yevhen is a member of the volunteer medical battalion „The Hospitallers”. The battalion’s mission is to provide first aid on the front line and to evacuate the wounded to frontline hospitals. He captures an insider’s images which reveal precisely what (this) war means. The shift from scenes on the frontline in the east to home leave with the family in the west,  make the scenes on duty seem almost like memories. At times disturbingly raw and direct, yet always enlightening, this film shows in close-up how a nation is fighting for its survival.