Czy klasztor Shangri-La istnieje naprawdę? Czy to tylko czysta fikcja? Reżyserka filmu Mirka Duijin wyrusza w podróż do Tybetu, aby rozwikłać tę zagadkę. W 1933 roku brytyjski pisarz James Hilton po raz pierwszy opisał istnienie Shangri-La w powieści „Lost Horizon”. Przedstawił losy czterech bohaterów, którzy rozbijają się samolotem w górach Kunlun, a następnie znajdują wspaniały klasztor – raj na Ziemi. Sam Hilton nigdy nie był w Tybecie, za to jego mieszkańcy powołali do życia utopijną przystań pisarza. W 2001 roku chińskie hrabstwo Zhongdian zostało przemianowane na Shangri-La, a dla turystów zbudowano całkiem nowe „historyczne” centrum. Mieszkańcy Shangri-La wierzą, że Hilton pisał o ich mieście tłumacząc, że samolot naprawdę rozbił się w ich okolicy. Film próbuje dociec prawdy, jednak reżyserka zamiast znaleźć odpowiedź, zostaje wplątana w sieć przenikających się faktów i fikcji na temat Shangri-La i jego kolonialnej przeszłości. Unaoczniając wiele wątków tej zaskakującej, złożonej historii tworzy film, który jest dziennikiem niecodziennej podróży i śledztwa, a także krytycznym spojrzeniem na turystykę, media oraz ideę dokumentalizmu.

In this essayistic travelogue Mirka Duijn traces the history of the image of Shangri-La, the famous imaginary paradise from the novel “Lost Horizon” (1933). Two decades ago Deqin, a Tibetan region in China, uncovered evidence proving that it was the original Shangri-La of legend. This is quite impossible because Shangri-La is a fiction, made up by British novelist James Hilton. Is this fairy tale what it seems to be? Her curiosity aroused, the filmmaker travels to the mountains of Tibetan-China with the intention to uncover the truth behind this evidence. But instead of getting answers, the maker gets entangled in a web of facts and fictions, truths and lies about the place and its colonial past. By picking apart the many strands to this surprisingly rich and complex story, this film trains a critical eye on tourism, media, and even documentary filmmaking itself.