Transpłciowego Jasona poznajemy, gdy w urzędzie zmienia swoje imię. Ma 21 lat i misję życiową. W wieku 16 lat, na skraju samobójstwa, trafił do państwowej instytucji stałego pobytu. Nabawił się tam wyłącznie kolejnych traum, z których wyszedł dzięki głębokiej codziennej terapii. Jego misja życiowa to zmiana systemu opieki nad straumatyzowanymi dziećmi w Niderlandach. Jest niezwykle inteligentny i świadomy swoich obciążeń wyniesionych z dzieciństwa. Obserwujemy z zapartym tchem jego walkę z samym sobą w czasie terapii i zdajemy sobie sprawę z konsekwencji złych decyzji powziętych wcześniej przez ludzi, którzy mieli mu pomóc. Reżyserka (autorka pokazywanych na MDAG filmów „Alicia” i „Wyrzutki”) delikatnie i z wyczuciem pokazuje Jasona nie tylko jako ofiarę przemocy, ale także jako aktywistę, który chce ocalić innych od cierpienia. Poczucie misji daje mu siłę walczyć o poprawę stanu rzeczy i pozwala pokazać najbardziej intymne rany na swojej psychice, nie zważając na to, jak może być to trudne przeżycie dla niego.

Maasja Ooms takes another time a closer look at the youth welfare services in her country. It’s not one of appreciation, that’s for sure, and her protagonist shares it. But there is another layer to Jason’s story as well, as he undergoes a physical transformation and officially changes his name, all the while deciding to embark on a gruelling „trauma therapy” programme to finally address what he experienced during his childhood. Jason at the same time found strength to become a public force to change the system.