19. MDAG: Retrospektywa Susan Sontag
19. MDAG: Retrospektywa Susan Sontag

W bloku prezentujemy dwa filmy współreżyserowane przez Susan Sontag: „Elementarz Piny Bausch” i „Czekając na Godota w… Sarajewie”. Te dwa różne pod względem poruszonych tematów obrazy łączy zagadnienie roli sztuki we współczesnym, wielowymiarowym świecie i postać Susan Sontag, która nie tylko kreuje świat przedstawiony w tych filmach dokumentalnych, ale także pojawia się w nich jako bohaterka.

In this block we present two films co-directed by Susan Sontag: „A Primer for Pina” and „Waiting for Godot in… Sarajevo”. These two films, though different in their subject matter, are linked by the question of the role of art in the contemporary, multidimensional world, as well as by the figure of Susan Sontag, who not only creates the world portrayed in the featured documentaries, but also appears in them as protagonist.

„Elementarz Piny Bausch”: Susan Sontag jako erudytka i krytyczka w filmie współtworzonym z Jolyonem Wimhurstem jest idealną przewodniczką po sztuce Piny Bausch. To ona prowadzi narrację, podkreślając w twórczości jednej z najbardziej rozpoznawalnych i najbardziej wpływowych tancerek i choreografek XX wieku wątki feministyczne, tradycję niemieckiego ekspresjonizmu i związki z Wagnerem. Postać Sontag nieustannie wchodzi w dialog i interakcje z Bausch i jej otoczeniem, dzięki czemu poznajemy także amerykańską eseistkę. Charakterystyczna dla filmu forma kolażu, stworzonego przez Jolyona Wimhursta, stanowi integralny element opowieści.

“A Primer for Pina” is a sort of video profile of Bausch’s art, with Sontag as the on-screen narrator and extensive intercutting to Bausch and her company in rehearsal and performance. Jolyon Wimhurst has structured the piece using collage technique that itself helps prepare the viewer for Bausch’s multilayered stagecraft and choreography — the form of the video is one with its message.

„Czekając na Godota… w Sarajewie”: Początkowa krytyka przedsięwzięcia Sontag, wytykająca podejmowanie działań artystycznych w sytuacji kryzysu humanitarnego, była przez nią odpierana argumentami głoszącymi, że spektakl przynosił nadzieję i dawał możliwość ekspresji emocji spowodowanych zagrożeniem życia. Sontag otrzymała ostatecznie honorowe obywatelstwo miasta. Po ponad miesiącu wolontariackiej pracy nad spektaklem, powracała do Sarajewa łącznie dziewięć razy, udowadniając jego mieszkańcom, że jej motywacją nie było szukanie rozgłosu. Sontag jest nie tylko współreżyserką filmu, ale także jego bohaterką, uwiecznioną przez jej ówczesną partnerkę Nicole Stéphane, która zdecydowała się zrealizować film.

„Waiting for Godot… in Sarajevo”: In April 1993 Susan Sontag travelled to Sarajevo for the first time to visit her son David Rieff who was living in the besieged city and working as a correspondent for US magazines. She returned in mid-July of the same year to stage Samuel Beckett’s play at the “Pozoriste Mladih” (Youth Theater).

Newsletter
Zapisz się na newsletter

* wymagane pola