„Bez miejsca”: Członkowie kosowskiego klubu „Liga Priznen” krążą ze swoimi stołami ping-pongowymi między magazynami i salami bankietowymi, użyczanymi im na treningi przez życzliwych ludzi. Mimo sukcesów, Federacja Tenisa Stołowego jest całkowicie ignorowana przez władze. To film – hołd dla sportowców, którzy wytrwale reprezentują swój kraj, nie dostając od niego nic w zamian. Ich sytuacja pozwala nam głębiej przyjrzeć się problemom nękającym społeczeństwo Kosowa – migracjom, poczuciu bezradności i braku nadziei.
„Displaced”: A tribute to the athletes from post-war Kosovo ping pong club who, with enthusiasm and perseverance, manage to overcome the problem of lack of space, and represent their country by contributing more to the state than the state contributes to them.
„ojciec.syn”: Po opuszczeniu więzienia Mariusz i jego syn podejmują próbę zaadaptowania się do rzeczywistości, przeplatając trudy codziennego życia z przyzwyczajeniami z więzienia. Wbrew stereotypom o byłych więźniach ich relacja wypełniona jest miłością i autorefleksją. Wrażliwość bohaterów kontrastuje z bezduszną rzeczywistością, która zostawia bliznę w ich psychice, wykluczając ich ze zdrowego funkcjonowania w społeczeństwie.
„father.son”: After leaving prison, Mariusz and his son attempt to adapt to reality, interweaving the habits inherited from jail with the struggle of everyday life. Contrary to popular opinion, their relationship is filled with self-reflection and love.
„Pozdrowienia z Mjanmy”: Wygodne leżaki i kucharze przygotowujący śniadanie gościom nad brzegiem basenów. Luksusowy hotel w Mjanmie to raj dla białych turystów z Zachodu. Tymczasem zaledwie 10 km dalej trwa dramat mordowanej grupy etnicznej Rohingja. Z perspektywy luksusowego kurortu płonące wioski są tylko ponurym obrazkiem w hotelowym telewizorze stojącym w pustym pokoju. Pięć minut wystarczyło Andreasowi Riiserowi, Sunnivie Sundby, żeby w mocny sposób obnażyć hipokryzję naszego konsumpcyjnego podejścia do podróżowania. Czy drinki z palemką i ludobójstwo to faktycznie idealne połączenie?
„Greetings from Myanmar”: Unsuspecting tourists enjoy a peaceful holiday in Myanmar’s five-star hotel resorts, while ten kilometers away, members of the Rohingya ethnic group are being tortured and killed as a result of the largest genocide in Asia since the Vietnam War.
„Prozopagnozja”: Prozopagnozja to choroba polegająca na nieumiejętności rozpoznawania twarzy ludzi, których się już zna. Steven Fraser, autor przepełnionej ironicznym poczuciem humoru animacji, opowiada jak wygląda jego życie z tą rzadką przypadłością, która ma ogromny wpływ na komunikację z innymi. Reżyser prezentuje nam notatniki, w których rysuje twarze ludzi, fotografie i zapiski, dzieląc się przy okazji bardzo osobistą, zawierającą nawet pikantne szczegóły, historią swojego życia.
“Prosopagnosia” is a story of identity that uses expressive animation to investigate intimacy, communication and memory. Prosopagnosia is face-blindness and as a means of understanding this neurodiverse behaviour, the contents of a memory box are explored.
„Yungay 7020” to opowieść o tym, jak tragedia może stać się biznesem. W 2020 roku minęło równo pół wieku od momentu, kiedy na kolonialne miasto Yungay w Peru zeszła lawina, zmiatając je z powierzchni ziemi. Tragedia odbiła się tak dużym echem, że teraz w te okolice ściągają turyści, aby zobaczyć pozostałości zabudowań, a mieszkańcy odbudowanego kilometr dalej miasteczka są ich przewodnikami. Jednak obawa przed niebezpieczeństwem płynącym z niegdyś świętej góry Huascarán jest w miejscowych nadal silna.
„Yungay 7020”: In 1970 an avalanche erased the colonial town of Yungay (Perú). A bunch of survivors rebuilt it just a kilometer away. Huascarán, the once sacred and now feared mountain, speaks for itself. Those who remember know they should pay attention.
