W dniu światowej premiery filmu, 25 stycznia, rosyjskie władze dodały Aleksieja Nawalnego i kilku jego współpracowników do listy „terrorystów i ekstremistów”. Wiele wspierających go osób musiało opuścić Rosję, niektórzy zostali aresztowani. Następnie rosyjska cenzura zażądała od niezależnych mediów usunięcia wszystkich materiałów wideo ukazujących śledztwa prowadzone przez Nawalnego i jego zespół, dotyczące korupcji ekipy rządowej Putina. Kreml najwyraźniej obawia się wpływu filmu na opinię publiczną na całym świecie. Reżyser zaczyna towarzyszyć Nawalnemu i jego rodzinie po wyjściu z niemieckiego szpitala w listopadzie 2020 roku. Zapoznaje Nawalnego z Christo Grozewem, członkiem międzynarodowego kolektywu dziennikarzy śledczych Bellingcat. Rozpoczynają wspólne śledztwo, wykorzystując zasoby darknetu, i dowiadują się, kto dokonał nieudanego zamachu na Nawalnego. W filmie opozycjonista dzwoni do swoich zamachowców i pyta ich, „co poszło nie tak” i z pewnością są to sceny, które przejdą do historii filmu dokumentalnego. Jednak najbardziej emocjonalne ujęcia to te, gdy Nawalny ze swoją żoną wracają samolotem rejsowym do Moskwy, wiedząc, że zostanie on aresztowany na lotnisku. Film zbliża nas do człowieka zdeterminowanego w walce o wolną Rosję – polityka świadomego swojej siły oraz broni, jaką jest ponad 30-milionowa społeczność zwolenników, która obserwuje go w sieci.

Director Daniel Roher collaborated with the open-source investigative group Bellingcat to tell the story of how Navalny survived the August 2020 poisoning and how he worked with his allies and Bellingcat investigators to piece together who was behind the attack, while recovering in a Berlin hospital. Ultimately, the investigation concluded that a team of Russian state security agents was implicated in the near-fatal attempt on the anti-corruption campaigner’s life. The Kremlin has denied any role in Navalny’s poisoning.