Niedziela w filmowym świecie Béli Tarra.

Gdyńskie Centrum Filmowe i Nowe Horyzonty zapraszają na wyjątkowe filmowe – i kinowe – przeżycie. Trwający osiem godzin i dwadzieścia pięć minut (z dwiema przerwami) pokaz specjalny węgierskiego czarno-białego filmu Béli Tarra „Szatańskie tango” z 1994 roku. Film, według opinii krytyki, wyznaczył nowe granice języka kina, stając się dziełem-inspiracją dla wielu reżyserów z całego świata.

Pokaz odbędzie się w niedzielę, 15 grudnia 2019 roku, w sali kinowej Goplana. Rozpocznie się w samo południe. Film ma polskie i angielskie napisy.

Sprzedaż biletów, w cenie 39 złotych, w kasie Kina Studyjnego GCF oraz on line TUTAJ.

„Szatańskie tango”

Niewielka, odległa od miasta wioska na Wielkiej Nizinie Węgierskiej, schyłek ery komunistycznej. Mieszkańcy wioski – pracownicy podupadłej spółdzielni rolniczej – tkwią w marazmie, bez perspektyw na lepsze życie. Ich bieda materialna towarzyszy pustce duchowej i degradacji moralnej. Jednak bohaterowie filmu czekają na jakiś znak, na nadejście Wybawiciela, który pozwoli im rozpocząć nowe życie.

„Szatańskie tango” trwa 445 minut (siedem godzin i dwadzieścia pięć minut) i dzieli się na trzy części – na ekranie, po zakończeniu poszczególnych części, pojawia się napis informujący o przerwie.

Część pierwsza: 2 godziny 25 minut

(przerwa: 30 minut)

Część druga: 2 godziny 10 minut

(przerwa: 30 minut)

Część trzecia: 2 godziny 50 minut

O FILMIE

Koronne przedsięwzięcie wielkiego indywidualisty końca wieku, tworzącego hipnotyczne, alegoryczne filmy bez skrótów narracyjnych (…). W tej wizji dantejskiego labiryntu piekła na ziemi, z ludźmi wirującymi w zamkniętej pętli czasu w kręgu złudnych nadziei, Irimiás jest wodzirejem krainy bez Boga, gdzie nie ma już dzwonnic. Tarr wyraźnie unika dopowiedzeń – może z wyjątkiem jednej sceny, gdy zdjęty chwilowym lękiem złoczyńca pada na kolana przed zrujnowanym kościołem, miejscem śmierci Estike – lecz metafizyczny wymiar jego dzieła jest oczywisty, a Irimiása uznać można za jedną z najlepszych współczesnych personifikacji szatana.

— Adam Garbicz, „Szatańskie tango”, Światowa encyklopedia filmu religijnego

W „Szatańskim tangu” Krasznahorkai jak nikt inny pokazał zupełną degrengoladę społeczeństwa zmulonego nudą i beznadzieją prowincji, smutkiem komunizmu i klęską „gospodarki niedoboru”, nędzą zapomnianej przez Boga i Pierwszego Sekretarza wsi gdzieś w odmętach puszty. Świata, o którym pamięta jedynie właśnie Szatan, bo to jego królestwo. Świata, w którym, zapijając się palinką, ludzie balansują pomiędzy rozpaczą a nadzieją na ucieczkę z tego najniższego piekielnego kręgu, czekając na obiecanego Mesjasza, który zamiast wyprowadzić ich z domu niewoli, okazuje się być zwykłym hochsztaplerem. (…) Z „Szatańskiego tanga” Béla Tarr, niebywały zupełnie reżyser, podobnie jak Krasznahorkai w literaturze, całkowicie osobny na tle światowej kinematografii, trudno porównywalny z jakimkolwiek innym artystą, zrobił filmowe arcydzieło pod tym samym tytułem.

— Krzysztof Varga, „Wojna końca świata”, Tygodnik Powszechny

Tytuł oryginalny: „Sátántangó”

Kraj produkcji: Węgry, Niemcy, Szwajcaria

Rok produkcji: 1994

Język: węgierski

Napisy: polskie i angielskie

Czas trwania: 445 minut

Reżyseria: Béla Tarr

Scenariusz: László Krasznahorkai, Béla Tarr

Muzyka: Mihály Víg

Zdjęcia: Gábor Medvigy

Montaż: Ágnes Hranitzky

Obsada: Mihály Víg, Putyi Horváth, László Lugossy, Éva Almássy Albert, János Derzsi, Irén Szajki, Alfréd Járai, Miklós Székely, Erzsébet Gaál, György Barkó, Zoltán Kamondi, András Bodnár, Ilona Bojár, Erika Bók, István Juhász, Peter Berling, Péter Dobai

O REŻYSERZE

Béla Tarr urodził się 21 lipca 1955 w Peczu. Pierwsze amatorskie filmy nakręcił w wieku 16 lat. Pod koniec lat 70. rozpoczął współpracę ze studiem filmowym im. Béli Balazsa, które w 1979 pomogło sfinansować jego pełnometrażowy debiut Ognisko zapalne (Családi tűzfészek). W 1981 ukończył studia na wydziale reżyserii Wyższej Szkoły Filmowej w Budapeszcie. W 1994 nakręcił swoje najsłynniejsze dzieło – ponad 400-minutowy film Szatańskie tango (Sátántangó) będące ekranizacją powieści László Krasznahorkaia.

Tarr jest uznawany za wielkiego indywidualistę tworzącego hipnotyczne, alegoryczne filmy bez skrótów narracyjnych, porównywane do stylu Tarkowskiego, lecz pozbawione jego idealizmu.

Filmografia

„Ognisko zapalne” (Családi tűzfészek) 1979

„Outsider” (Szabadgyalog) 1980

„Ludzie z prefabrykatów” (Panelkapcsolat) 1981

„Jesienny almanach” (Őszi almanach) 1984

„Potępienie” (Kárhozat) 1987
„Szatańskie tango” (Sátántangó) 1994
„Harmonie Werckmeistera” (Werckmeister harmóniák) 2000

„Człowiek z Londynu” (L’homme de Londres) 2007

„Koń turyński” (A torinói ló) 2011