Wydarzenia
Mistrzowie. La strada
Mistrzowie. La strada

Arcydzieło Federico Felliniego.

Gdyńskie Centrum Filmowe zaprasza kolejny seans w cyklu edukacyjnym „Mistrzowie Kina Europejskiego”. Każde spotkanie to pokaz wybranego dzieła filmowego na kinowym ekranie, uzupełniony przez komentarz filmoznawcy i dyskusję. W środę, 16 maja 2018 roku, o godzinie 10.00 zaprezentowany zostanie film „La strada” z 1954 roku w reżyserii Federico Felliniego.

Projekt „Mistrzowie Kina Europejskiego” adresowany jest przede wszystkim do uczniów ostatnich klas szkoły podstawowej oraz liceów, a także, w miarę dostępności miejsc, do szerszej publiczności. To wyjątkowa okazja, by w Kinie Studyjnym GCF zobaczyć dzieła, które wywarły istotny wpływ na europejską i światową kinematografię. Prezentowane są wybrane produkcje Polskiej Szkoły Filmowej, Kina Moralnego Niepokoju, francuskiej oraz czechosłowackiej Nowej Fali.

Każdy seans poprzedza krótki wstęp prezentujący dorobek reżysera i najważniejsze założenia danego nurtu. Po filmie odbywa się rozmowa z widzami, poświęcona szczegółowym zagadnieniom, możliwym tropom interpretacyjnym, zagadnieniom filmoznawczym i historycznym.

Towarzyszące projekcjom prelekcje prowadzi dr Piotr Kurpiewski, wykładowca Wiedzy o Filmie i Kulturze Audiowizualnej na Uniwersytecie Gdańskim.

INFORMACJE I REZERWACJE

tel. 58 712 46 12 / 58 712 46 14

e-mail: edukacja@gcf.org.pl

Cena biletu: 11 zł

Opiekunowie grup: wstęp bezpłatny

BILETY DO NABYCIA W DNIU PROJEKCJI OD GODZINY 9:00 w biurze Gdyńskiego Centrum Filmowego na I piętrze.

„La strada”

Federico Fellini uznawał „La stradę” za swój przełomowy film, będący odejściem od estetyki neorealizmu i zwrotem w stronę urzekających poetyckich wizji, które wypełniły jego późniejszą twórczość. Po prawie sześćdziesięciu latach od premiery, ten obsypany potężną ilością nagród i honorów film, nadal urzeka poruszającą historią Gelsominy i Zampano.

Biedni cyrkowcy wędrują – jak wskazuje tytuł – bez wytchnienia; nie tylko przez włoskie bezdroża ale i życie: trudne, pełne gniewu i goryczy, gdzie miłość, tak dla nich ważna, pojawia się zbyt późno. Gelsomina (wspaniała Giulietta Masina) zostaje wykupiona od matki przez Zampano. Zajmuje miejsce swojej zmarłej siostry, by towarzyszyć siłaczowi w wędrownych pokazach.

Zampano (Anthony Quinn) od początku podle traktuje lekko opóźnioną i wrażliwą dziewczynę. Mimo tego Gelsomina pomaga mu w występach. Zampano rozrywa łańcuchy, a ona grą na werblu zabawia publiczność i zbiera pieniądze. Kiedy raz zgnębiona okrucieństwem mężczyzny ucieka, poznaje innego cyrkowego artystę – linoskoczka „Szalonego”. Ten próbuje ją przekonać do wspólnego życia. Poniżana i bita Gelsomina nie jest jednak w stanie wyrwać się spod przemożnego wpływu Zampano. Siłacz odnajduje ją i zabiera do małego cyrku, w którym z czasem pojawia się i linoskoczek. Nienawidzący się mężczyźni ranią się nożami i trafiają do więzienia. „Szalony” opuszcza je pierwszy i chce uciec z Gelsominą. Jednak Zampano również wychodzi na wolność…

„La strada” została nagrodzona m. in. weneckim Srebrnym Lwem i przyznanym po raz pierwszy, w tej kategorii, Oskarem za najlepszy film nieanglojęzyczny w 1957 roku. Kiedy w 1993 roku Fellini odbierał honorowego Oskara, podczas ceremonii wyświetlono jej fragment. Wkrótce potem odrestaurowana staraniem Martina Scorsese kopia filmu ponownie trafiła do kin a wielki reżyser i jego muza odeszli „samotną drogą” – jak określa egzystencję słynny temat muzyczny Nino Roty – na zawsze. Po biednej Gelsominie pozostała tylko smutna piosenka i płacz Zampano, po Fellinim filmy, z których „La strada” jest najpiękniejszym.

La-Strada-3-1600x900.jpg

Tytuł oryginalny: LA STRADA

Reżyseria: Federico Fellini

Scenariusz: Federico Fellini, Tullio Pinelli

Zdjęcia: Dino De Laurentiis, Carlo Ponti

Montaż: Leo Cattozzo

Muzyka: Nino Rota

Scenografia: Mario Ravasco

Produkcja: Ilan Goldman, Catherine Morisse

Obsada:

Anthony Quinn – Zampanò

Giulietta Masina – Gelsomina

Richard Basehart – Linoskoczek „Szalony”

Marcella Rovere – Wdowa

Livia Venturini – Siostra

Aldo Silvani – Właściciel cyrku

i inni

Federico Fellini

Żona i muza reżysera – Giulietta Masina zapytana kiedyś, z kim można by identyfikować Felliniego, odpowiedziała, że jest jednocześnie bezwzględnym egoistą Zampano, kpiarzem i ironistą „Szalonym” i ezoteryczną Gelsominą.

Uznawany za jednego z najwybitniejszych reżyserów kina autorskiego urodził się w 1920 roku we włoskim Rimini. Warunki, w których przyszło mu się wychować, były na tyle trudne, że w wieku kilku lat uciekł z domu i na krótko przyłączył się do wędrownego cyrku. Swoją artystyczną ścieżkę zaczął od malarstwa. Przyjaźń z mistrzem włoskiego, neorealistycznego kina – reżyserem Roberto Rossellinim przyniosła jego scenariusz do filmu „Rzym, miasto otwarte” i pierwszą nominację do Oskara. Najpierw jako scenarzysta, później również jako reżyser, był nominowany do niego dwanaście razy. Jego filmy w kategorii najlepszych nieanglojęzycznych zdobyły cztery Nagrody Akademii (począwszy od „La strady, przez „Noce Cabirii”, „Osiem i pół” po w 1975 – „Amarcord”).

W swoich filmach obsadzał wąskie grono ulubionych aktorów, których twarze stały się symbolami jego filmów. Specjalnie dla żony- Giulietty Masiny napisał film o rzymskiej prostytutce – „Noce Cabirii”, który przyniósł jej Oskara. Z Marcello Mastroiannim stworzył filmy uznawane za jego „opus magnum”: w 1960 „Słodkie życie” – z ikoniczną sceną kąpieli Anity Ekberg w fontannie di Trevi oraz w 1963 roku – „Osiem i pół” – najsłynniejszy film o niemocy twórczej. Stworzył też wiele nowatorskich filmów dokumentalnych, pokazujących świat hipisów, włoskiej kultury, bądź będących autokomentarzem do własnej twórczości, jak „Notatnik reżysera” czy „Wywiad”.

Ostatnie lata życia Felliniego, po sukcesie filmu „Amarcord” i letnim przyjęciu przez publiczność jego obrazu o Casanovie, to próby zebrania pieniędzy na wymarzoną realizację „Boskiej komedii” Dantego. Ten projekt się nie powiódł, jednak wszystkie inne dały mu miano reżyserskiej ikony XX wieku, stojącego obok największych włoskich artystów wszystkich czasów i sztuk.

Doceniany przez całe życie, w ostatnich miesiącach życia został nagrodzony honorowym Oskarem za całokształt. Zmarł w 1993 roku. Pochowany został w Rzymie wraz ze zmarłą na nowotwór, kilka miesięcy później, żoną.

Newsletter
Zapisz się na newsletter

* wymagane pola